Ieder mens is een uniek individu dat bij de geboorte een aantal gaven meekrijgt en de vrije keuze heeft om deze gaven al dan niet in gegeven omstandigheden te gebruiken.

Doorheen het leven dat onze bewoners meegemaakt hebben, hebben zij vele keuzen moeten maken. Belangrijke keuzes waren de stappen naar zelfstandigheid (voor velen het huwelijk), de stap naar kinderen, de keuze van vrienden en kennissen, de momenten dat men voor zichzelf opkwam in plaats, … Door deze keuzes heeft men voor medemensen goede zaken gedaan, was men misschien een held voor sommige mensen, en heeft men andere mensen pijn gedaan. Soms moest men zelfs anderen pijn doen om een eigen aanvaardbare levenssituatie op te bouwen. Ieder leven heeft daardoor zijn goede en zijn kwade dagen gekend.

Op een dag merkte men dat het lichaam niet eeuwig jong bleef, eerst heel geleidelijk, dan steeds verder achteruitgaand. Dan kwamen de jaren van ervaring, gedeukt, geblutst door het leven. De ene is er vitaal en levenskrachtig door geworden en straalt een innerlijke wijsheid uit. De ander is door en door vermoeid van het leven.

Al onze bewoners hebben een dergelijke levensgeschiedenis meegemaakt. Hoe weten wij niet, maar in hun leven hebben zij voor een aantal medemensen een bijzondere betekenis gehad, zowel positief als negatief. Of zij goed gehandeld hebben in hun leven? Dat zijn onze bewoners nu voor zichzelf op een rijtje aan het zetten. Momenten van rust worden zo momenten van intens nadenken en filosoferen. Om soms tot pijnlijke conclusies te komen, al is het maar dat men aan iemand zijn verontschuldigingen niet meer kan aanbieden omdat die reeds overleden is. Dan blijft men met een schuldgevoel zitten.

Of men gelovig is of niet, iedere bewoner maakt zo een proces van innerlijke loutering door. Voor de ene is het de overweging of het leven de moeite waard geweest is, voor de ander is het de overweging of men voldoende met zijn leven gedaan heeft om de volgende stap te zetten. Want binnen enkele jaren worden zij geconfronteerd met hun definitieve eindigheid van hun huidig leven hier.

Onze bewoners zijn mensen voor wie wij respect moeten opbrengen. Zij hebben meegewerkt aan het opbouwen van een maatschappij voor ons, hebben misschien meegevochten of geleden in de oorlog om ons land als vrij land voor zijn burgers te behouden. Zij hebben een maatschappij geschapen waar iedereen veel meer kansen krijgt om zichzelf te ontplooien. Aan de andere kant zijn zij opgegroeid met totaal verschillende waarden. In die tijd was de pastoor nog "Mijnheer Pastoor", werd het leven veel meer geregeld door geboden of verboden die niet ter discussie stonden. In een gezin hadden man en vrouw een duidelijker taak. De vele vrijheden van vandaag zetten hun waardensysteem overhoop. Dit kan aanleiding geven tot vertwijfeling. Terug over diezelfde filosofische vraag: wat is het nut geweest van mijn leven.

Als rusthuis dienen wij in de eerste plaats hen mogelijkheden aan te reiken om voor henzelf op zoek te gaan naar de zin van hun leven. Dit betekent dat er voldoende aandacht dient besteed te worden aan de innerlijke mens en dit zowel doorheenindividuele gesprekken waarvoor zeker tijd dient vrijgemaakt te worden als doorheen zinvolle activiteiten waarbij zij ruime sociale contacten kunnen leggen of behouden. Wij wensen maximaal ruimte te geven aan zelfontplooiing en het actieve leven te stimuleren.

Daarom vinden wij het belangrijk dat onze bewoners maximaal keuzes kunnen blijven maken. Een gans leven hebben zij dit, al dan niet met succes, moeten doen. Hun wijsheid die hierdoor opgebouwd is, stelt hen in staat om veel bewuster dan jongere mensen keuzes te maken. Wie zijn wij om voor hen te beslissen? Daardoor dient het institutionele in ons rusthuis maximaal teruggedrongen te worden en waar mogelijk dienen keuzemomenten ingebouwd te worden. Hierdoor dient iedere bewoner een maximale individuele vrijheid te behouden, gezond of zorgbehoevend.

Ons rusthuis wil een plaats zijn waar leven toegevoegd wordt aan het leven. Verpleging en verzorging dient er in de eerste plaats op gericht te zijn dat onze bewoners maximaal hun fysieke mogelijkheden behouden of zelfs verbeteren. Kinesietherapie,plus eventueel logotherapie en/of ergotherapie dienen elk hun bijdrage hiertoe te leveren. Gaat het niet om de lichamelijke functies in stand te houden, dan dienen zoveel mogelijk hulpmiddelen geschapen of gebruikt worden om de zelfstandigheid van onze bewoners maximaal te houden. Die zelfstandigheid kunnen onze bewoners dan gebruiken om hun leven blijvend te organiseren. Dit organiseren houdt in dat zij recht op informatie hebben zowel over zichzelf als over het gebeuren in ons rusthuis en dat zij inspraak en klachtenrecht hebben inzake het ganse gebeuren in ons huis.

De materiële omstandigheden van het verblijf in huis dienen ook op deze zelfstandigheid gericht te zijn. Men kan zich alleen goed voelen wanneer men zich in een nette en aangenaam ingerichte omgeving bevindt, wanneer men kan beschikken over lekkere en gezonde voeding, … . Die omgeving dient hem een gevoel van geborgenheid te geven, zodat zij weten dat er steeds iemand klaarstaat wanneer dat nodig is, ongeacht wat de vraag is. Die omgeving dient ookaandacht te hebben voor al hun waarden, hun rechten en overtuigingen te respecteren, of zij nu autochtoon of allochtoon zijn, hun politieke,burgerrechterlijke, ideologische, filosofische en godsdienstige overtuigingen dienen gevrijwaard te zijn en te blijven.

De familie van onze bewoners en hun directe kennissen dienen eveneens een ruime aandacht van ons te krijgen. In de eerste plaats omdat zij waardevol zijn voor onze bewoners maar tevens omdat na een rusthuisopname van hun familielid/kennis zij zich een reeks vragen stellen, sommigen hebben een schuldgevoel omdat zij voor vader of moeder niet meer voldoende kunnen zorgen. Doorheen een aantal activiteiten wensen wij hen extra ondersteuning te geven en het gevoel dat een bezoek aan vader of moeder geen negatieve confrontatie met hun eigen gevoelens hoeft te zijn.

Deze waarden willen wij maximaal delen, met bewoners, met hun familieleden, met de beheersinstantie, met de directie, met alle medewerkers. Uiteindelijk willen wij de boodschap van leven aan het leven toevoegen uitdragen naar onze gehele lokale gemeenschap. Een bijzondere aandacht wensen wij uit te laten gaan naar hen die een hoop van de hiervoor beschreven gevoelens niet meer kunnen uiten omdat de lichamelijke of de geestelijke vermogens dit niet meer toelaten. Voor hen willen wij ons in het grootste respect voor hun persoonlijkheid blijven inzetten om blijvend op zoek te gaan naar hun mogelijkheden en wensen wij kansen te scheppen om, hoe moeilijk ook, hun persoonlijkheid verder te uiten en te beleven.

Samenvattend kunnen wij stellen dat wij leven aan het leven wensen toe te voegen. Hierdoor hebben wij:

• het grootste respect voor iedere individuele persoonlijkheid;
• de keuze gemaakt om iedere bewoner een maximale autonomie te bieden en wensen wij zoveel mogelijk keuzemomenten in te bouwen;
• aandacht voor alle lichamelijk én geestelijke aspecten van onze bewoners;
• aandacht voor de relaties van onze bewoners.

Waar gewenst of nodig zullen wij hiervoor alle mogelijke bijstand aanbieden.